Dallmayr bouwt een school in Ethiopië

Hand-werk: de bouwput wordt stap voor stap uitgegraven

De bouwplaats is momenteel het onderwerp van gesprek in Kekero. Iedereen komt langs en wil zien hoe het vooruitgaat. Maar het duurt even voordat de eerste vooruitgang zichtbaar is. Door de moeilijke transportomstandigheden is slechts een schaars aanbod van bouwmachines beschikbaar. In Kekero Jibat wordt met de blote hand en weinig gereedschappen gewerkt. De arbeiders die allemaal in de regio wonen, graven eerst een grote bouwput en vervoeren de aarde met grote draagbaren – de zogenoemde barilla's.

De ouders van Helina werken op de koffieplantage in het naburige dorp. Daar verdienden ook de grootouders en overgrootouders al hun brood. Al meer dan 50 jaar is Dallmayr in Ethiopië de grootste afnemer van gewassen Arabica-bonen. Dat er nu een school gebouwd wordt gefinancierd door Dallmayr, maakt het gezin trots. "We hebben het gevoel dat ons werk op de plantage gewaardeerd wordt", zegt de vader.

Beeldbewijs: Menschen für Menschen

Meer licht, meer boeken: De nieuwe school brengt vooruitgang

Urge neemt ons mee naar haar huidige klas. "We hebben net les Engels", fluistert de zevenjarige: Dicht opeengepakt zitten meer dan 60 leerlingen bij elkaar en kijken er telkens vijf in één schoolboek. Door de kleine vensterachtige openingen valt slechts een klein beetje licht het klaslokaal binnen. De lucht is zo benauwd dat veel kinderen aan chronische luchtwegaandoeningen lijden.

Toen de jonge lerares hoorde dat uitgerekend in Kekero Jibat een nieuwe school van solide beton met grote raampartijen gebouwd werd, kon ze haar geluk nauwelijks op. Elke dag bezoekt ze de bouwplaats: "Als de school over twee jaar klaar is, zullen we de meest geavanceerde school in de regio hebben."

Beeldbewijs: Menschen für Menschen

Eindelijk grote lokalen – De leerlingen kijken uit naar hun nieuwe klaslokalen

Bijna een dozijn werkneemsters en werknemers tonen ons de vooruitgang op de bouwplaats. Iedereen is opgelucht dat het goed opschiet. Met houten paaltjes, planken en touwen worden de toekomstige klaslokalen uitgezet. De eerste pijlers staan al. De school krijgt vorm.

Urge praat opgewonden tussendoor: "Kijk eens daar, in de hoek achteraan links komen zeker de boekenrekken." In de huidige school zijn slechts een paar boeken voorhanden. Er is maar weinig ruimte. Dat zal veranderen met de nieuwe school.

Beeldbewijs: Menschen für Menschen

Het gaat vooruit: Iedereen werkt mee – dag in, dag uit

De nieuwe school neemt duidelijke vormen aan. Gamachu’s moeder Nardos (25), die werk heeft gevonden op de bouwwerf, is verrast: “Niemand van ons had verwacht dat het zo snel vooruit zou gaan.” Samen met andere vrouwen draagt Nardos vandaag lange, zware balken naar de werf. Het zijn de liggers voor het dak. De betonnen pilaren staan er, het metselwerk is te zien.

Ook de schooldirecteur werpt dagelijks een blik op de bouwplaats – omringd door zijn leerlingen. “Iedereen weet waarvoor hier gewerkt wordt.” De nieuwe school moet de basis vormen voor betere omstandigheden. “Een goede omgeving is absoluut noodzakelijk om de kinderen onderwijs te verschaffen”, zegt hij.

Beeldbewijs: Menschen für Menschen

Van een gat in bruine aarde tot heuse bouwplaats

Elke ochtend als Urge met haar broers en zussen naar school gaat, komt ze langs de bouwplaats. In het begin werd er alleen maar gegraven, afgebakend en materiaal geleverd. Het grote eindresultaat leek ver weg. Maar dag na dag veranderde het gat in de bruine aarde steeds meer in een heuse bouwplaats en kon Urge zich steeds beter voorstellen dat ze binnenkort in het nieuwe schoollokaal zou zitten.

Als we Urge vragen waarom ze zo goed op de hoogte is, moet ze lachen. “Iedereen weet hier alles over de bouwplaats.” Van veel scholieren werken de ouders mee aan de bouw. Er gaat geen dag voorbij of ze praten wel over de bouw van de school. Maar nu moet Urge gaan, want de les Engels begint. “Echt mijn favoriete les”, zegt ze met een glimlach en roept nog snel: “Bye bye!”

Beeldbewijs: Menschen für Menschen

De geur van onderwijs – vorderingen in Kekero

Lerares Korani Fininsa begroet ons in het oude schooltje. “Kijk eens", zegt ze terwijl ze een stapel boeken naar ons toe schuift. Het zijn leerboeken Engels, gloednieuw. Ze pakt een van de boeken op en ruikt eraan. “De geur van onderwijs", zegt ze glimlachend. Tientallen boeken zijn gisteren bij haar aangekomen. En dat is nog maar het begin. Als de nieuwe school in Kekero klaar is, krijgen alle scholieren hun eigen schoolboeken. Tot nu toe moest een groep kinderen samen doen met één boek, maar dat is binnenkort verleden tijd.

Op de bouwplaats is het een drukke bedoening. Sommigen mengen de pleistermassa, anderen zijn bezig met opruimen. Nardos, de moeder van Gamachu, is aan het werk op de bouwplaats en gebaart ons dichterbij: “Laat de regen nu maar komen!”. Ze wijst daarbij naar het dak, waar zojuist de laatste trapeziumplaat werd geïnstalleerd. Terwijl hier anderhalf jaar geleden niet meer was dan een bouwput, ligt het einddoel inmiddels voor het grijpen.

Beeldbewijs: Menschen für Menschen

Betonmixer, cirkelzaag en droogstapelblokken: met moderne middelen de toekomst tegemoet

De zon staat stralend boven de bouwplaats, een paar schapenwolkjes werpen af en toe hun welkome schaduw. De school is net uit. Net als elke dag lopen Gamachu en zijn vrienden na de les rechtstreeks naar de bouwplaats. De scholieren worden opgewekt begroet, en de oom van Gamachu laat de jongens zien hoe ver ze vandaag zijn opgeschoten.

In plaats van zand en leem werden droogstapelblokken gebruikt. Het resultaat: Een goede luchtcirculatie en daardoor een aanzienlijk beter binnenklimaat dan in de oude klaslokalen.

De oom van Gamachu veegt het zweet van zijn voorhoofd: “Wij weten allemaal waar we hier voor werken", zegt hij. “Met de nieuwe school komt voor Gamachu ook de droom dichterbij om later te gaan studeren en arts te worden.”

Beeldbewijs: Menschen für Menschen